Ankylozaur to zdecydowanie najbardziej charakterystyczny przedstawiciel tyreoforów – powolnych, poruszających się na czterech łapach roślinożerców, które cechowały się kostnymi wyrostkami na grzbiecie, dzięki 
którym drapieżnikom trudniej było się nimi pożywić. Ankylozaury jedyny odkryty jak dotąd gatunek zaliczamy do rodziny ankylozaurów.
Systematyka
Ankylozaura zalicza się do dinozaurów ptasiomiednicznych, co oznacza, że część kości łonowej w odróżnieniu od innych gadów była ustawiona równolegle do kości kulszowej. Ankylozaury były reprezentantami podrzędu tyreoforów czyli dinozaurów wyposażonych w coś na kształt kostnego pancerza (oprócz ankylozaurów zalicza się do nich jeszcze stegozaury). Na potrzeby ankylozaurów wprowadzono osobną rodzinę, która oprócz kostnych wyrostków posiada ogon zakończony maczugą.
Występowanie
Jednym z odkrytych gatunków dinozaurów, które przetrwały aż do przełomu kredy i paleogenu, gdy nastąpiło wielkie wymieranie, były właśnie ankylozaury. Najwięcej ich pozostałości znaleziono w dzisiejszej Ameryce Północnej, zwłaszcza w okolicach gór skalistych. W czasach występowania ankylozaurów na tych terenach dominowały rośliny okrytonasienne, w tym niewielkie drzewa, które najprawdopodobniej stanowiły podstawę wyżywienia tego gatunku.
Cechy charakterystyczne
Ankylozaury uważa się często za przodków wszystkich tyreoforów. Ich grzbiet i czaszka pokryte były guzami i kostnymi płytami osadzonymi w skórze, na których więksi drapieżcy mogli połamać sobie zęby. Ankylozaur był również wyposażony w dodatkową broń – zakończony kostną maczugą ogon, która była w stanie naprawdę zrobić wrażenie na napastniku. Zwierzęta te były raczej powolne, choć bardzo masywne – długość ciała wynosiła od 6 do 9 metrów (pomiędzy poszczególnymi badaczami występują tutaj znaczne różnice zdań), miał ok. 1,7 m wysokości w najwyższym punkcie i 1,5 m szerokości. Ankylozaury ważyły ok 6 ton, dlatego też możemy przyjąć, że dzięki uzbrojonemu ogonowi nie stanowiły dla drapieżników łatwego kąska.